En voor de zoveelste maal het idee geen doel te hebben,
het gemis van dat gevoel, gekend en verloren.
Het idee niets te verwezenlijken
behalve dan de oppervlakkigheid
starend in de leegte
hopend me te nestelen in haar domein
en uit mijn eigen verdorren
een zijn te halen
verloren, kil
maar machtig
medegenloos
en apathisch
verlost van het vervloekte gevoel
dat na de vreugde de pijn brengt
de pijn die verdere vreugde voorkomt,
vernietigd en haar bestaan ontkent.
De pijn van het zijn.
dinsdag, februari 28, 2006
Cry to the forgotten
I lost my faith in this world
I lost my faith in the society
I lost my faith in the capability of man
I lost my faith in the fairness and probity
I lost my faith in the illusions
I don't have any faith left
but I'm still here
The more mankind is disappointing me
the more determined I get
the more harshly I want to act
to combat them with their own weapons
to be their ruin
and to let them rise again
reborn and purged
of their earthly evil
and their irrational reasoning
that only serves
to ruin themselves
the more they defy me
the more I seethe
the more my anger grows
and the harder the hammerblow will fall
You are doomed, humanity
And I'm doomed as long as you don't change
cause as long as you don't change
i can't change without being killed
by your deep voids of thinking
So to free myself
from your foolish chains
I have to be your ruin
and i have to be my own
and together we will rise again
and reborn we will live together
without voids and without chains
All who'se willing to help
come with me and fight against
your fellow man
to release yourself
and to release them who are ignorant following the illusions
I lost my faith in the society
I lost my faith in the capability of man
I lost my faith in the fairness and probity
I lost my faith in the illusions
I don't have any faith left
but I'm still here
The more mankind is disappointing me
the more determined I get
the more harshly I want to act
to combat them with their own weapons
to be their ruin
and to let them rise again
reborn and purged
of their earthly evil
and their irrational reasoning
that only serves
to ruin themselves
the more they defy me
the more I seethe
the more my anger grows
and the harder the hammerblow will fall
You are doomed, humanity
And I'm doomed as long as you don't change
cause as long as you don't change
i can't change without being killed
by your deep voids of thinking
So to free myself
from your foolish chains
I have to be your ruin
and i have to be my own
and together we will rise again
and reborn we will live together
without voids and without chains
All who'se willing to help
come with me and fight against
your fellow man
to release yourself
and to release them who are ignorant following the illusions
De angst
De angst. De angst achtervolgt ons allemaal. En het enigste wat we kunnen doen is ze misleiden, maar aan het eind haalt ze ons in. En kijken we haar recht in het gezicht. De angst is niet vermoeid geraakt door het eindeloze achtervolgen, ze is gegroeid en grijnst ons aan, met in haar blik, de waanzin. De waanzin die wij hebben gecreëerd en aangewakkerd door eindeloos te lopen en te vrezen en daarom haar te misleiden. De angst, het voedsel van de waanzin. En wij, wij zijn doodop en vallen uitgeput en radeloos neer. Verloren aan de angst. Verloren aan de waanzin. Draai nu om! En loop achteruit, je zal de angst zien volgen, ze zal niet loslaten, maar tot het einde van de weg bij je zijn. Haar waanzin zal toenemen, telkens je wegkijkt en aan het einde zal de waanzin nog steeds daar zijn, maar zwakker dan als je was weggevlucht. Maar je zal niet vrezen, je zal niet neervallen. Je zal fier rechtop staan en de angst aanvaarden. Halverwege de weg zal je de angst leren zien als een deel van de weg, een spiegel van de waanzin. Op het einde van de weg, zal je achter de waanzin een flonkering zien, dat is de aanvaarding. En dan pas zal de angst verdwijnen. Je zal je rustig neerleggen, doodop, maar fier en vredig rust je uit van je reis, om nooit meer op te staan.
Mijn tuin, weggeteerd in zijn vergeten.
Mijn tuin, weggeteerd in zijn vergeten.
De grenzen, de grenzen. De grenzen van ons bestaan. De onmogelijkheid, de grenzen. De barrières, het einde. Rust, vrede. Ik ben de eeuwigheid voorbij, ik ben de sterfelijkheid voorbij. Ik ben leeg. Doorbloed met zwarte zonden. Doorboord met zwarte pijn.
De tuin van Eden die ooit bloeide, bestaat niet meer. De bomen die de lucht ooit zuiverden, zijn met scherpe bijlen tot humus vervormd. Ik herinner me hun kreten nog. Ik herinner me hun schoonheid, hun sterkte, hun diepe wortels. Die wortels, die zijn verbrand. Men heeft de grond van binnenuit vernield. Van wat eens trotse bomen waren, staat niets meer recht. Zelfs hun sporen zijn nog amper terug te vinden.
De bloemen uit mijn tuin, het waren er slechts weinig, zij zijn verdord, tot humus vergaan. Ik had weinig bloemen in mijn tuin, maar de enkelen die ik had, die overgoten mijn tuin met een heerlijk aroma van verheldering. Een aroma van rust, een aroma van vrede. Ik verlang, nee, snak naar de vrede van mijn bloemen, naar de rust, naar de verlichting. Maar ach, het is een ijle snak, een snak van een stuk verdriet dat zijn einde niet wil aanvaarden, dat te zwak is om te bestaan.
Mijn vogels, mijn waarden, vrij en zorgeloos. Hun herinnering leeft, hun herinnering leeft. Ik zie hun lange vluchten nog voor mij, hun lange strijden tegen de lucht. Hoe zij zich tegen de zwaartekracht verzetten en onvermoeibaar en onverslaanbaar bleven doorgaan.. Ik mis mijn vogels, hun trots, hun fierheid, hun aanwezigheid. Het waren zij die me vormden, zij die me leidden en zij die van mij de kracht maakte die ik was. Ik zou hen graag weer zien vliegen, maar de weinigen die nog leven, zitten uitgehongerd, moegestreden en uitgemergeld in de assen van mijn tuin. Het is een zielig zicht: die trotse vogels, die weerga van weleer zo te moeten aanzien. Het is echt een zonde dat ik hen geen betere leefomgeving kan bieden.
Mijn gras, mijn gras was groen, maar niet helder groen. Op verscheidene plaatsen ontsierden distels en ander “onkruid” de pracht van die sierlijke groene mat. Maar tevens was het een bewijs van de ongereptheid van zijn groei. Ik was blij met mijn gras en blij met mijn distels. Een distel stond symbool voor mijn ongemaaktheid, mijn glorie der openheid. Een glorie die ik niet meer ken. Mijn openheid is een last geworden. Telkens ik mijn ware, verslonden ik laat spreken, schrikt het mensen af. Ze hebben angst, onbegrip en verafschuwen mij. Ze begrijpen niet dat het openliggende oorlogswonden zijn. Dat ik misvormd ben door een trots en waardig gevecht. Ach, niemand zit in met de verliezers van de strijd, dat is logisch. En wie er wel mee inzit is machteloos, wie niet machteloos is en zou kunnen helen, is de oorzaak. Dat is oorlog. Pijn, lijden, einde.
Ik heb onder de assen het weinige humus dat ik vond gekoesterd. En met dat kleine beetje heb ik de velden van weleer weer hoop willen geven. Ik heb dagenlang gezwoegd en maandenlang gewacht om mijn gras weer te zien, maar toen ik ’s ochtends naar mijn nieuwe sprieten wou gaan kijken, zag ik dat ze argeloos vertrappend waren. Waarschijnlijk een incapabel persoon, die niet eens een notie had van wat hij vernietigd had. Je kan het ze duizendmaal uitleggen, sommigen zullen nooit iets begrijpen van mijn tuin. Anderen willen het niet.
Mijn tuin is nooit groots geweest, ze lag altijd in de schaduw en groen wordt niet groot zonder veel licht. Maar net als alles in de natuur zijn er planten die beter groeien in de schaduw. Zij waren mijn kenteken, mijn eigenheid. Mijn tuin was klein, maar bestemd om groots te zijn, daar is nu niets meer van te merken. Ze behoort nu tot de leegte. Als ik stap dan dwarrelt er as op, als ik adem is de lucht vervuilt en als ik om mij heen kijk is er niets. De zwarte assen maken zelfs de zonnigste dag tot een duistere nacht. Ik heb nooit zonlicht gekend, nu ken ik zelfs de schaduw niet meer. Mijn ogen prikken van de lucht, ik hoest de hele dag en ik heb het koud. Nergens vind ik nog voedsel om te overleven, nergens zie ik nog een kans tot bestaan. Dit was mijn trots, dit was mijn glorie, dit was mijn droom, dit was mijn toekomst, heden en verleden en als zij vergaat dan wil ik met haar stoppen te bestaan.
De grenzen, de grenzen. De grenzen van ons bestaan. De onmogelijkheid, de grenzen. De barrières, het einde. Rust, vrede. Ik ben de eeuwigheid voorbij, ik ben de sterfelijkheid voorbij. Ik ben leeg. Doorbloed met zwarte zonden. Doorboord met zwarte pijn.
De tuin van Eden die ooit bloeide, bestaat niet meer. De bomen die de lucht ooit zuiverden, zijn met scherpe bijlen tot humus vervormd. Ik herinner me hun kreten nog. Ik herinner me hun schoonheid, hun sterkte, hun diepe wortels. Die wortels, die zijn verbrand. Men heeft de grond van binnenuit vernield. Van wat eens trotse bomen waren, staat niets meer recht. Zelfs hun sporen zijn nog amper terug te vinden.
De bloemen uit mijn tuin, het waren er slechts weinig, zij zijn verdord, tot humus vergaan. Ik had weinig bloemen in mijn tuin, maar de enkelen die ik had, die overgoten mijn tuin met een heerlijk aroma van verheldering. Een aroma van rust, een aroma van vrede. Ik verlang, nee, snak naar de vrede van mijn bloemen, naar de rust, naar de verlichting. Maar ach, het is een ijle snak, een snak van een stuk verdriet dat zijn einde niet wil aanvaarden, dat te zwak is om te bestaan.
Mijn vogels, mijn waarden, vrij en zorgeloos. Hun herinnering leeft, hun herinnering leeft. Ik zie hun lange vluchten nog voor mij, hun lange strijden tegen de lucht. Hoe zij zich tegen de zwaartekracht verzetten en onvermoeibaar en onverslaanbaar bleven doorgaan.. Ik mis mijn vogels, hun trots, hun fierheid, hun aanwezigheid. Het waren zij die me vormden, zij die me leidden en zij die van mij de kracht maakte die ik was. Ik zou hen graag weer zien vliegen, maar de weinigen die nog leven, zitten uitgehongerd, moegestreden en uitgemergeld in de assen van mijn tuin. Het is een zielig zicht: die trotse vogels, die weerga van weleer zo te moeten aanzien. Het is echt een zonde dat ik hen geen betere leefomgeving kan bieden.
Mijn gras, mijn gras was groen, maar niet helder groen. Op verscheidene plaatsen ontsierden distels en ander “onkruid” de pracht van die sierlijke groene mat. Maar tevens was het een bewijs van de ongereptheid van zijn groei. Ik was blij met mijn gras en blij met mijn distels. Een distel stond symbool voor mijn ongemaaktheid, mijn glorie der openheid. Een glorie die ik niet meer ken. Mijn openheid is een last geworden. Telkens ik mijn ware, verslonden ik laat spreken, schrikt het mensen af. Ze hebben angst, onbegrip en verafschuwen mij. Ze begrijpen niet dat het openliggende oorlogswonden zijn. Dat ik misvormd ben door een trots en waardig gevecht. Ach, niemand zit in met de verliezers van de strijd, dat is logisch. En wie er wel mee inzit is machteloos, wie niet machteloos is en zou kunnen helen, is de oorzaak. Dat is oorlog. Pijn, lijden, einde.
Ik heb onder de assen het weinige humus dat ik vond gekoesterd. En met dat kleine beetje heb ik de velden van weleer weer hoop willen geven. Ik heb dagenlang gezwoegd en maandenlang gewacht om mijn gras weer te zien, maar toen ik ’s ochtends naar mijn nieuwe sprieten wou gaan kijken, zag ik dat ze argeloos vertrappend waren. Waarschijnlijk een incapabel persoon, die niet eens een notie had van wat hij vernietigd had. Je kan het ze duizendmaal uitleggen, sommigen zullen nooit iets begrijpen van mijn tuin. Anderen willen het niet.
Mijn tuin is nooit groots geweest, ze lag altijd in de schaduw en groen wordt niet groot zonder veel licht. Maar net als alles in de natuur zijn er planten die beter groeien in de schaduw. Zij waren mijn kenteken, mijn eigenheid. Mijn tuin was klein, maar bestemd om groots te zijn, daar is nu niets meer van te merken. Ze behoort nu tot de leegte. Als ik stap dan dwarrelt er as op, als ik adem is de lucht vervuilt en als ik om mij heen kijk is er niets. De zwarte assen maken zelfs de zonnigste dag tot een duistere nacht. Ik heb nooit zonlicht gekend, nu ken ik zelfs de schaduw niet meer. Mijn ogen prikken van de lucht, ik hoest de hele dag en ik heb het koud. Nergens vind ik nog voedsel om te overleven, nergens zie ik nog een kans tot bestaan. Dit was mijn trots, dit was mijn glorie, dit was mijn droom, dit was mijn toekomst, heden en verleden en als zij vergaat dan wil ik met haar stoppen te bestaan.
zondag, februari 19, 2006
Creation
Creation date,
klaar om te duisternis binnen te gaan?
Klaar om de leegte te omhelzen.
Ze wacht op ons, trouw en immer aanwezig.
Groet haar en sluit haar in je armen, want zij biedt wat de wereld niet kan bieden: trouw.
Tot het volgende stoppunt.
klaar om te duisternis binnen te gaan?
Klaar om de leegte te omhelzen.
Ze wacht op ons, trouw en immer aanwezig.
Groet haar en sluit haar in je armen, want zij biedt wat de wereld niet kan bieden: trouw.
Tot het volgende stoppunt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
