En voor de zoveelste maal het idee geen doel te hebben,
het gemis van dat gevoel, gekend en verloren.
Het idee niets te verwezenlijken
behalve dan de oppervlakkigheid
starend in de leegte
hopend me te nestelen in haar domein
en uit mijn eigen verdorren
een zijn te halen
verloren, kil
maar machtig
medegenloos
en apathisch
verlost van het vervloekte gevoel
dat na de vreugde de pijn brengt
de pijn die verdere vreugde voorkomt,
vernietigd en haar bestaan ontkent.
De pijn van het zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten