Some people

tersSome people fight,
Some people struggle,
Some people don't.

One way to fight for,
One way to the smile,
More ways to walk through,
more ways to do.

Some people just walk,
don't have a goal.
And so they can change ways,
and go around the undefeatable.

Some people want to fight,
the one way in mind
don't want to make way
no matter what others may say

The undefeatable
is on their way
ever there
there to stay

And they fight
their battle of faith
in rooths of believes
they fight for inner relief

And in fighting to make way
the path splits
it goes around
to stop the fight
to accept the impossible

Some go around
accept that their way will not be
that something of them
the sun, will never see

Others can't,
cause they fight for that part of them
That has to be
cause without the core, the sun, they will never see.

And some decide to fight on
their lifes go by
fighting
to be

In the end they weren't

And some see
that's it's useless to try
and if they can't be,
why fight when time passes by?

Just let it end here.

Who says better?

In my heart of hearts,
I know that I could never love again.
I've lost everything... Everything...
Everything that matters to me matters in this world.

killing spree

I'm on a killing spree
nothing left to see
only the made-up me
ready for another killing spree.

You don't wan't it to be
you say you only want to see the real me
but every time I show you, you turn around and flee.
And so I'm gone for anther killing spree.

Keep crying I'm doing wrong
Keep hating what I've become
You don't want to see the real me
Cause you know he was part of your killing spree.

My body mutilated by the fight
My soul turned to the night
You just fear what you've set free
You fear it's gonna get you in it's killing spree.

Waarom? Na al die tijd..

Waarom?
Na al die tijd...
...nog steeds zo'n gevoel van gemis?
Waarom?
Na al die tijd...
...nog steeds zo'n gevoel van eenzaamheid?
Waarom?
Na al die tijd...
...nog steeds zo'n gevoel van liefde voor wat was?
Waarom?
Na al die tijd...
...nog steeds geen gevoel van afsluiten voor mezelf?
Waarom?
Na al die tijd...
... nog steeds zo kwellend?
Waarom?
Na al die tijd...

Ze zijn met zovelen
alleen
ergens
daar buiten.
Donker
doods
geen doel
geen levensstroom
alleen leegte
wachtend
tot de leegte hen verteert heeft
om dan te beslissen
een zombie te zijn
een masker te zijn
een monster te zijn
of er niet te zijn.

Waarom?Omwille van anderen...

Black plain

A black plain
in the air the pain
and the memoirs of the past
written in the ruins of what lasts.

Wind of dust
created to embrace
the lonely creature standing
in his own destructed crest.

The last glimp and sparks
of sun and stars floating away
with the sound of cries
begging for relief.

Never again will someone see
the dark plain of what's left of me
let them see the walls of stone
created to protect my darkness against their own.

Flee, flee creature of the pain
and run from your destruction
it will al be in vain

Cause devoured you have
nothing left nomore
just the hate
and a creature you never saw before.

Zielig

Hoe zielig,

dat ge de gevolgen van uw eigen gedrag niet meer onder ogen kunt komen.

Hoe zielig,

dat ge de gevolgen van uw eigen gedrag de schuld geeft van de confrontatie

Hoe zielig,

dat ge de gevolgen van uw eigen gedrag alleen nog vreest en ervan rent

Hoe zielig,

uw gedrag.

Hoe zielig,

haar gevolgen.

Zo verloren.
Zo op zoek.
Zo wanhopig nood hebben.
Aan iets met betekenis.
Zo verloren.

En zoveel angst.
Angst om het weer te verliezen
Angst om weer eenzaam te zijn
Angst om terug gezogen te worden in de leegte van het niets.
Fouten, zoveel fouten.
Zoveel falen
Men zegt dat je mag falen
Maar men straft je toch.

Geen geduld
Geen genade
Faal, dat is menselijk
En wordt gemarteld, ook menselijk.

Waarom falen?
Overkill
U laten leiden door uw angsten
Al het risico willen uitschakelen,
Niet willen falen
En daardoor falen
De eeuwige paradox.

Rennen, blijven rennen
naar de plaats waar niks nog betekenis heeft
rennen naar totale oppervlakkigheid
rennen naar apatheia
in essentie hetzelfde
geen emotie meer
alleen dat het één duisterder en gevaarlijker is dan het ander
Hoor de schreeuwende schreeuwen van angst van de mensen die vrezen voor een beest
een beest dat weer verslinden gaat
of een beest dat verslint voor de fun
Are we that different?
Lopen van dat wat we niet aankunnen.
weglopen is één ding
het vernietigen een ander.
Weet je wat het voordeel is van weglopen: het bestaat nog, je kan nog op je keuze terugkomen
als je het vernietigt, niet meer
zo aanlokkelijk om een zwak iets, dat kronkelend ligt te sterven voor je voeten de genadeslag toe te dienen
ipv het op te peppen en te proberen het goede er nog van in te zien
people feel it. They feel the struggle.
And they know, the change of destruction is nearen
ze vrezen... en uit angst wordt angst geboren
angst om gewonnen geluk te verliezen
leidt tot angst voor vrijheid
dat leidt tot destructie
destructie leidt tot angst voor het nieuwe wezen
het nieuwe wezen leidt tot angst
En zolang iedereen blijft lopen
overwint de angst
worden we zo ooit gelukkig?
Nee
Maar sommige mensen willen niet gelukkig zijn, ze willen lopen
ben ik zo verschillend? Behalve dan dat ik besef
martellend besef.

One kiss
one day of happiness

One dream
to feel again

One faith
to stop denying my existence

One embrace
to regain the feeling

One feeling
to become alife

One whisper
to start believing

One hand
to help me see

Just one
to bring this all:

One love
my life restored

It's time to leave the shit behind.
It's time to suffer
It's time to see the oblivion I left in time.
It's time to long for salvation.

Again, I feel terrible.
Again, I feel destroyed
Again, I feel so weak
Again, I know what hate is.

Hate, their you are again.
Hate, you were always there
Hate, how could I forget you
Hate, I diserve this suffering.

Love, why did you embrace me
Love, why did you make me forget
Love, how good I be blinded
Love, your oblivion defeated me.

Love and Hate, I shall not forget
Love and Hate, your power can not be denied
Love and Hate, I shall rise again and suffer
Love and Hate, create me again.

Me, don't believe in fairytales
Me, don't forget them anymore
Me, don't focus on one purpose
Me, or you will be lost forever more.

To die, to end, to stop the pain.

That's the only thing that mathers.

Finding hapiness has become a secondary quest.

Bloed zal vloeien

Ik ben bereid bloed te laten vloeien.

Het doek is gevallen, de keuze gemaakt.

Als er een strijd komt, zal ze bloedig zijn.

Ik heb niet te verliezen, alleen te winnen.

Ofwel overwin ik

ofwel verlies ik en dan verlies ik het enige wat er niet meer toe doet: het bestaan.

Ik ben er, ik heb de onoverwinbaarheid bereikt?

Onzin. Ik verlies sowieso.

Mijmeringen 24/03

Niet begrijpen,
onbegrip leidt tot frustratie
frustratie tot ongeluk
ongeluk tot haat van de oorzaak
haat leidt tot ongeluk.

Ik wordt geleid naar het ongeluk door mijn almaar groeiende haat en dat alles omdat er één onbegrijpbaar ding gecreeërd is.

Mochten de mensen nu eens eerlijk zijn, dan viel alles wat begrepen moest worden te begrijpen. Maar het zijn die leugens, gecreeërd door hun eigen nood aan zelfprotectionisme, die alles onbegrijpbaar maken.

Mensen hebben niets meer over voor elkander.

Laat ze stikken in hun eigen egoïsme.

Mijmeringen 28/02

En voor de zoveelste maal het idee geen doel te hebben,
het gemis van dat gevoel, gekend en verloren.
Het idee niets te verwezenlijken
behalve dan de oppervlakkigheid
starend in de leegte
hopend me te nestelen in haar domein
en uit mijn eigen verdorren
een zijn te halen
verloren, kil
maar machtig
medegenloos
en apathisch

verlost van het vervloekte gevoel
dat na de vreugde de pijn brengt
de pijn die verdere vreugde voorkomt,
vernietigd en haar bestaan ontkent.

De pijn van het zijn.

Cry to the forgotten

I lost my faith in this world
I lost my faith in the society
I lost my faith in the capability of man
I lost my faith in the fairness and probity
I lost my faith in the illusions
I don't have any faith left
but I'm still here
The more mankind is disappointing me
the more determined I get
the more harshly I want to act
to combat them with their own weapons
to be their ruin
and to let them rise again
reborn and purged
of their earthly evil
and their irrational reasoning
that only serves
to ruin themselves
the more they defy me
the more I seethe
the more my anger grows
and the harder the hammerblow will fall
You are doomed, humanity
And I'm doomed as long as you don't change
cause as long as you don't change
i can't change without being killed
by your deep voids of thinking
So to free myself
from your foolish chains
I have to be your ruin
and i have to be my own
and together we will rise again
and reborn we will live together
without voids and without chains
All who'se willing to help
come with me and fight against
your fellow man
to release yourself
and to release them who are ignorant following the illusions

De angst

De angst. De angst achtervolgt ons allemaal. En het enigste wat we kunnen doen is ze misleiden, maar aan het eind haalt ze ons in. En kijken we haar recht in het gezicht. De angst is niet vermoeid geraakt door het eindeloze achtervolgen, ze is gegroeid en grijnst ons aan, met in haar blik, de waanzin. De waanzin die wij hebben gecreëerd en aangewakkerd door eindeloos te lopen en te vrezen en daarom haar te misleiden. De angst, het voedsel van de waanzin. En wij, wij zijn doodop en vallen uitgeput en radeloos neer. Verloren aan de angst. Verloren aan de waanzin. Draai nu om! En loop achteruit, je zal de angst zien volgen, ze zal niet loslaten, maar tot het einde van de weg bij je zijn. Haar waanzin zal toenemen, telkens je wegkijkt en aan het einde zal de waanzin nog steeds daar zijn, maar zwakker dan als je was weggevlucht. Maar je zal niet vrezen, je zal niet neervallen. Je zal fier rechtop staan en de angst aanvaarden. Halverwege de weg zal je de angst leren zien als een deel van de weg, een spiegel van de waanzin. Op het einde van de weg, zal je achter de waanzin een flonkering zien, dat is de aanvaarding. En dan pas zal de angst verdwijnen. Je zal je rustig neerleggen, doodop, maar fier en vredig rust je uit van je reis, om nooit meer op te staan.

Mijn tuin, weggeteerd in zijn vergeten.

Mijn tuin, weggeteerd in zijn vergeten.

De grenzen, de grenzen. De grenzen van ons bestaan. De onmogelijkheid, de grenzen. De barrières, het einde. Rust, vrede. Ik ben de eeuwigheid voorbij, ik ben de sterfelijkheid voorbij. Ik ben leeg. Doorbloed met zwarte zonden. Doorboord met zwarte pijn.

De tuin van Eden die ooit bloeide, bestaat niet meer. De bomen die de lucht ooit zuiverden, zijn met scherpe bijlen tot humus vervormd. Ik herinner me hun kreten nog. Ik herinner me hun schoonheid, hun sterkte, hun diepe wortels. Die wortels, die zijn verbrand. Men heeft de grond van binnenuit vernield. Van wat eens trotse bomen waren, staat niets meer recht. Zelfs hun sporen zijn nog amper terug te vinden.
De bloemen uit mijn tuin, het waren er slechts weinig, zij zijn verdord, tot humus vergaan. Ik had weinig bloemen in mijn tuin, maar de enkelen die ik had, die overgoten mijn tuin met een heerlijk aroma van verheldering. Een aroma van rust, een aroma van vrede. Ik verlang, nee, snak naar de vrede van mijn bloemen, naar de rust, naar de verlichting. Maar ach, het is een ijle snak, een snak van een stuk verdriet dat zijn einde niet wil aanvaarden, dat te zwak is om te bestaan.
Mijn vogels, mijn waarden, vrij en zorgeloos. Hun herinnering leeft, hun herinnering leeft. Ik zie hun lange vluchten nog voor mij, hun lange strijden tegen de lucht. Hoe zij zich tegen de zwaartekracht verzetten en onvermoeibaar en onverslaanbaar bleven doorgaan.. Ik mis mijn vogels, hun trots, hun fierheid, hun aanwezigheid. Het waren zij die me vormden, zij die me leidden en zij die van mij de kracht maakte die ik was. Ik zou hen graag weer zien vliegen, maar de weinigen die nog leven, zitten uitgehongerd, moegestreden en uitgemergeld in de assen van mijn tuin. Het is een zielig zicht: die trotse vogels, die weerga van weleer zo te moeten aanzien. Het is echt een zonde dat ik hen geen betere leefomgeving kan bieden.
Mijn gras, mijn gras was groen, maar niet helder groen. Op verscheidene plaatsen ontsierden distels en ander “onkruid” de pracht van die sierlijke groene mat. Maar tevens was het een bewijs van de ongereptheid van zijn groei. Ik was blij met mijn gras en blij met mijn distels. Een distel stond symbool voor mijn ongemaaktheid, mijn glorie der openheid. Een glorie die ik niet meer ken. Mijn openheid is een last geworden. Telkens ik mijn ware, verslonden ik laat spreken, schrikt het mensen af. Ze hebben angst, onbegrip en verafschuwen mij. Ze begrijpen niet dat het openliggende oorlogswonden zijn. Dat ik misvormd ben door een trots en waardig gevecht. Ach, niemand zit in met de verliezers van de strijd, dat is logisch. En wie er wel mee inzit is machteloos, wie niet machteloos is en zou kunnen helen, is de oorzaak. Dat is oorlog. Pijn, lijden, einde.
Ik heb onder de assen het weinige humus dat ik vond gekoesterd. En met dat kleine beetje heb ik de velden van weleer weer hoop willen geven. Ik heb dagenlang gezwoegd en maandenlang gewacht om mijn gras weer te zien, maar toen ik ’s ochtends naar mijn nieuwe sprieten wou gaan kijken, zag ik dat ze argeloos vertrappend waren. Waarschijnlijk een incapabel persoon, die niet eens een notie had van wat hij vernietigd had. Je kan het ze duizendmaal uitleggen, sommigen zullen nooit iets begrijpen van mijn tuin. Anderen willen het niet.
Mijn tuin is nooit groots geweest, ze lag altijd in de schaduw en groen wordt niet groot zonder veel licht. Maar net als alles in de natuur zijn er planten die beter groeien in de schaduw. Zij waren mijn kenteken, mijn eigenheid. Mijn tuin was klein, maar bestemd om groots te zijn, daar is nu niets meer van te merken. Ze behoort nu tot de leegte. Als ik stap dan dwarrelt er as op, als ik adem is de lucht vervuilt en als ik om mij heen kijk is er niets. De zwarte assen maken zelfs de zonnigste dag tot een duistere nacht. Ik heb nooit zonlicht gekend, nu ken ik zelfs de schaduw niet meer. Mijn ogen prikken van de lucht, ik hoest de hele dag en ik heb het koud. Nergens vind ik nog voedsel om te overleven, nergens zie ik nog een kans tot bestaan. Dit was mijn trots, dit was mijn glorie, dit was mijn droom, dit was mijn toekomst, heden en verleden en als zij vergaat dan wil ik met haar stoppen te bestaan.

Creation

Creation date,

klaar om te duisternis binnen te gaan?
Klaar om de leegte te omhelzen.
Ze wacht op ons, trouw en immer aanwezig.
Groet haar en sluit haar in je armen, want zij biedt wat de wereld niet kan bieden: trouw.

Tot het volgende stoppunt.